Tangina. Miss ko na siya. Sobrang hindi ko inakalang pagsisisihan kong nawala siya sa buhay ko. Halos lahat ng first ko, nagawa ko kasama siya. Dati, halos sabay namin gawin ang lahat-lahat. Sabi niya nga, kambal daw kami eh, laking gulat ko dahil ginusto niya akong maging kaibigan inspite na isa lang akong low profile na babae na binubully sa araw-araw. Dati rati, sabay kaming, tumatawa, natutulog, gumagawa ng kalokohan at katangahan sa buhay, kumakanta, at siyempre sabay din kami nangangarap.
Siya si Ramona..
Hindi ko alam kung paano kami pinagtagpo ng tadhana. Sobrang nagulat na lang din ako na kahit sa maikling panahon, magiging matalik ko siyang kaibigan. Kung pwede nga lang na sabihin kong siya ang first love ko eh, dahil siya ang una kong minahal na kaibigan dahil sa mainit na pagtanggap niya sa akin kahit na hindi ako perpektong tao. Ang alam ko, nagsimula talaga kay Cornelius yun. Dahil sa kadahilanan na mahilig kami sa pogi, siya ang naging karamay ko mag-stalk. Kasi parang wala naman masyadong interesado kay Cornelius katulad ng paghanga namin sa kanya. Kaya si Ramona ang naging buddy ko ng mga araw na yun. Inaamin kong nahiwalay ako sa grupo ko dahil sa kanya, pero hindi ko pinagsisihan yun. Dahil kay Ramona lang ako nagkaroon ng pag-asa at karapatan para humanga sa isang taong hindi ko naman alam na kikilalanin ako. Sobrang laughable moments kung iisipin mo man ang pinaggagawa namin para mapansin nila Cornelius. Mismong ako, hindi ko inaakalang gagawin ko yun. Pero nagulat na lang ako dahil, kahit na umalis na yung mga hinahangaan namin, patuloy pa rin na lumalim ang aming pagkakaibigan. Sa sobrang minahal ko siya, natuto akong magtiwala sa isang tao. Nakilala ko yung parents niya, at siyempre, kilala rin siya ng parents ko. Nagdadal-dalan pa kami niyan dati sa telepono. Wala lang, yun lang ang sagot namin kapag tumawag kami sa isa't isa. Naaalala ko pa dati, siya yung karamay ko sa lahat ng problema ko. Sobrang na-feel ko yung pagmamahal niya sa akin bilang best friend dahil naramdaman kong tinry niyang makifit in sa lifestyle kong panggago. Kinaibigan niya lahat ng kaibigan ko, sinamahan niya ako sa lahat ng kalokohan ko, at sa lahat, tinanggap niya ako. Hanggang first year, magkaibigan pa rin kami. Sabay pa nga kami nag CPMP eh. Naalala ko, nagparesched ako para makasabay ko siya, dahil medyo nauuna ako. Pero ayun nga, nung first year din, medyo nagkalabuan kami. Hindi ko alam kung bakit. Pero sa tingin ko, dahil kay Earlvin yun. Nung-una ko lang kasi nagustuhan si earlvin para sa kanya, habang tumatagal parang hindi na ako sang-ayon sa relasyon nila sa isa't isa. Naging gago kasi si Earlvin sa classroom, sobrang ang dami kong naririnig na mga kalokohan niyang out of limits na. Concern lang naman ako kay Ramona nung mga panahong yun, dahil ayokong isang lalaki lang ang manggagago sa kanya. Ayoko siyang masaktan at umiyak, dahil ramdam ko yung bawat hinanakit at patak ng luha sa kanyang mga mata. Hindi ko na alam ang dapat kong gawin, kaya nasabi ko sa kanya na medyo may kumplikasyon sa kanilang dalawa. Maski yung nanay niya ayaw kay Earlvin, na tumatawag na dito sa bahay namin para sabihing hindi siya sang-ayon sa kanilang dalawa. Hindi ko alam kung anong nangyare, pero bigla na lang kaming nagkatampuhan ni Ramona. Sobra ang iniyak ko nun, dahil hindi ko akalaing umabot kami sa ganun. Hindi man niya alam kung gaano siya ka espesyal sa akin, pero sobrang tinreasure ko ang pagkakaibigan namin.
Hindi ko akalaing natiis ko siya ng sobra. Alam mo yung ganung feeling na sobrang gusto ko siyang yakapin tuwing nagkakasalubong kami. Hindi ko talaga alam kung anong nangyari sa amin, pero alam kong sobrang dami na ang namiss namin sa isa't isa. Ang corny ko dahil nag-eemote ako sa blog ko, alam kong dapat kong gawin ay kausapin siya. Pero alam kong wala na akong mukhang ihaharap sa kanya, sa tingin ko, nasaktan ko din naman siya ng sobra. Kaya hindi ko alam kung mapapatawad pa niya ako. Ang daming tanong ang nasa isip ko ngayon. Paano kaya kung nung una pa lang binabaan ko yung pride ko at nagsorry ako sa kanya? Paano kaya kung hindi na lang ako nangialam sa lovelife niya? Mapapatawad niya pa kaya ako? Namiss niya kaya ako? Kaya pa kaya niya akong tanggapin? Damnit. Ang duwag ko lang. Sobrang miss na kita Ramona. I'm very sorry kung nasaktan at na-offend kita. Huwag ka mag-alala, kahit ano pa ang gawin mong kalokohan, ganun pa rin ang tingin ko sa'yo, the bestest friend I used to have. Kahit na andame mo nang issues, wala akong pinaniwalaan kahit isa. Hanggang ngayon mahal na mahal pa rin kita. Hindi ko man masabe sayo, pero kung alam mo lang. I'm very happy at naging kayo ni France, bagay kayo eh. Sa kanya, approve talaga ako. Nasaktan ka man niya dati, pero ngayon bumabawi siya sa'yo. At alam kong mahal na mahal niyo ang isa't isa. Good Luck sa inyo ha, sana habang buhay na yan. :) Huwag na kayong maghihiwalay pa, alam kong para kayo sa isa't isa. I wish you all the best Ramona. God bless sayo. Ingat ka lagi ha, huwag mong pababayaan ang sarili mo. Huwag ka mag-alala, reregaluhan kita sa birthday mo ng patago. Oo, tama yun, pupunta ako ng Mapua para ibigay sa'yo yung regalo.
I LOVE YOU RAMONA JESSICA F. NADONG. Sana kung makita mo man 'tong blog ko para sa'yo, sana hindi ka magalit. Wala akong masamang intensyon or whatsoever para galitin ka. Sobrang miss na kita kambal. I hope someday, magkaayos na tayo. ;)
